De dubbelzinnige publieke status van Facebook – opeens vond ik op mijn startpagina een bericht waarin ik getagd werd. Een vriend die zelf weer in het bezit is van 2715 vrienden vond het nodig om aan een laatdunkend artikel op zijn weblog een semipubliek vervolg te geven. Ik geloof dat de etiquette verbiedt dat ik daar buiten Facebook ruchtbaarheid aan geef. Als dit stukje meer dan 2715 keer is bekeken, zal ik het weghalen.
Het was de tweede tag in een week. Beide keren was mijn stukje over Bzzlletin de aanleiding. Oote maakte er melding van en onder meer de criticus Arie Storm vond die melding en daarmee het stukje ‘leuk’ – Storm is oud-medewerker van Bzzlletin. Twee dagen later meent Chrétien Breukers dat ik last heb van postacademische gal en van een wereld die in stukken is gevallen – Breukers kan het moeilijk hebben als iemand zijn digitale vooruitgangsgeloof niet voor de volle honderd procent deelt. En daar hebben we Storm weer. Het artikel dat hij eerst leuk vond: hij dacht dat het een parodie was. Vervolgens plaatsen Breukers en Storm denigrerende opmerkingen over mijn persoon – wie een van de 2715 is, kan ze lezen. Of niet.
Wie is Arie Storm? Arie Storm streeft naar het sublieme en probeert dat onder te brengen in Het Parool. En in Tros Nieuwsshow. Het Parool is een Amsterdamse dorpskrant die, zoals het een dorpskrant betaamt, een afkeer heeft van moeilijkdoenerij. Hij wordt door niemand die ik ken, gelezen; ik woon in Amsterdam en begeef me in nogal wat sociale circuits. Hij wordt gelezen door mensen die hun smaakpapillen pas vertrouwen als Johannes van Dam het zegt. Oppervlakkige nieuwigheid wordt in de krant verwelkomd. De krant wordt volgeschreven door types die in hun studententijd in Oud-West zijn komen wonen en daar zijn blijven hangen. Ze hebben sociologie of Nederlands gestudeerd en daar één ding aan overgehouden: een heilige afschuw van ideeën.
Arie Storm heeft Nederlands gestudeerd. Arie Storm is criticus geworden. Verder heeft hij zes of zeven romans geschreven en een soort studie van de Nederlandse literatuur. Als criticus vindt hij maar één ding belangrijk: stijl. Zijn zes of zeven romans vonden weinig weerklank – niet bij gewone lezers en niet bij de lezers die Arie belangrijk vindt: de kleine groep die stijl weet te waarderen zoals hij denkt dat hij dat zelf doet. Zijn soort studie werd gekraakt. Toch blijft Arie het herhalen: stijl. Stijl!
Zes romans, Arie. Of zeven. Drie ideeën. Nou vooruit – twee. Eén idee, Arie. Kom op, Arie. Eén idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten