Dode sleutel

 ‘(…) waar je zoekt naar een muziek die zoals Bach / De hartklop van je hersenfuncties kan verklaren’

‘blijvend vertrek’

‘We leefden er berustend in een hel van puur geluk’

‘Laat je vervelingsworm maar los op het drukke verkeer.’

‘Achterbleef, Achterberg. Haar dood is je brood geweest.’

‘Ook jij zit hier gevangen in je persoonlijke hitte.’

‘We zijn thuis in het eenzaam heelal van zijn stem.’

‘Niemand krijgt haar partituur te zien.’

‘Ik word wakker en herinner me de slaap/ Als een duidelijker manier van wakker worden’

‘de gevangenis van onze liefde’

‘Ik blijf de trouwe splinter / Die zijn weg vond naar je bloed dat ons soms kwijt wil.’

‘Alleen jouw handen wissen de mist uit ons gezicht.’

‘Harde noodzaak is hij, door toeval gebaard, verstild / Zoals een foto van de gil die pasgeborenen slaken./ Noodzaak is de steen, want heel dit leven heeft geen zin/ Dan onze zinloosheid gewicht te geven, hard te maken.’

‘Ik ben de dode sleutel die het slot moet zoeken’

‘De tuin sneeuwt langzaam vol. (…) (…) En alles wordt bijna een niets van verblindende openheid.’

‘Te dromen – wie weet, in nietig sterrenstof? Mysterie./ We slapen diep verborgen in elkaars materie.’

‘We vallen samen of uiteen.’

‘De avond valt. Het ernstige oktoberlicht’

‘De wildpastei als voorgerecht is een memento mori / Recht uit de oven. De dode dieren heb ik gered / Van hun dood’

‘We bevingeren vage initialen die ons verwekken.’

‘We hebben het heldere glas geheven / Tot tegen de hemelkelder, tot aan / De zwevende grond van ons bestaan./ Het afscheid komt als de waanloze winter, wit en stil.’


Regels die een dichter niet moet schrijven. Vind ik. Van een dichter die ik niet lees. Eén bundel in de boekenkast - de bundel waarmee deze dichter doorbrak en die nog steeds als een hoogtepunt in zijn oeuvre wordt gezien. Hoe een dichter kan vertrouwen op pathos en betekenissen.

Een mooi motto van Angelus Silesius:

             Freund, es is auch genug. Im Fall du mehr willst lesen,
             So geh und werde selbst die Schrift und selbst das Wesen.

Het is het enige, ongewild ironische in deze bundel – om wat Angelus Silesius hier schrijft en omdat deze barokdichter zich als geen ander bewust was van de ontoereikendheid van menselijke categorieën. Een gedicht als dit:

            Die Gleichheit 

            Ich weiss nicht, was ich soll; es ist mir alles ein:
            Ort, Unort, Ewigkeit, Zeit, Nacht, Tag, Freud und Pein.

Maar liefst acht zaken die één zouden kunnen zijn. Leonard Nolens zou er niet alleen zijn bundel De gedroomde figuur uit 1986 mee vullen, maar nog heel wat meer.


(zondag gepubliceerd op Neder-L)