Poëzie-encyclopedie

 

A’s willen a’s, b’s willen c’s.

Het is een beetje banale managementwijsheid, waar, of  je ’t wil of niet, iets in zit. Zoals in alle banale wijsheden – wat u zegt. Toch activeren banale wijsheden een primitieve angst: de angst dat de wijsheid in de wereld opsombaar is. Gelukkig hebben we Žižek nog.

Het adagium wil iets zeggen over excellentie, middelmaat en de ongeneeslijke neiging iets voor te willen stellen. Zet een a in een sollicitatiecommissie en hij benoemt een a; zet een b in een sollicitatiecommissie en hij benoemt een c. De a wil uitgedaagd worden. De b, die weet dat hij geen a is, wil iemand zijn.

Vader, moeder, knekelhuis, ben ik een a? Vast niet. Maar wie kunst maakt, poëzie schrijft, moet een a willen zijn. Elk a’tje, en nu bedoel ik een voetballertje van twaalf, spiegelt zich aan Messi. Niet aan de brutale spits van AGOVV. En al helemaal niet aan de brutale spits van AGOVV uit 1953. Die heeft recht van bestaan in zijn eigen plakboek. ‘Ja, opa. Mooi, opa. Mag ik nu naar buiten?’

De poëzie-encyclopedie die rond deze tijd het net opgaat, onttrekt de a’s aan het zicht. Ze verstoort een natuurlijke gang van zaken. Ze is niet bestemd voor dichters.