Het kortste gedicht

Het kortste gedicht uit Sterk zeil:

De terugkeer tot het oude geloof

Mijn moeder is gras en aarde
die haar bewaren
tot de wederopstanding.

Er waren nogal wat lezers die verbaasd waren dat dit gedicht ging over een moeder die niet dood was. Ik schreef het een jaar of zeven geleden; de ziekte van mijn moeder begon zo’n jaar of twintig geleden – toen ze iets ouder was dan ik nu.

Deze week was het bijna zo ver. Een gewoon griepje kan haar vellen. Ik zag haar op bed, haar gezicht teruggebracht – ik kan het niet anders formuleren – tot een gezicht waarin ik meer dan ooit haar moeder en haar zusters herken. Moeizaam ademend, ze wilde niet aangeraakt worden. Ze sprak meer dan de dagen ervoor, zei de verpleegster. We spraken over haar kinderen, de huizen waar we woonden. De uitstapjes, de speeltuin op de Holterberg. Opeens begon ze te zingen: het hele lied over de speeltuin. Poëzie – ik heb het van geen vreemde.

Een zoon verbeeldt zich de dood van zijn moeder. Het gaat gebeuren: over een week, over een maand, over twee jaar op zijn hoogst. Menselijkerwijs – nog nooit gebruikt dat woord – heb ik dan nog een jaar of twintig om me haar levend voor te stellen.