Las vandaag het aller-, allerlaatste in het Nederlands
vertaalde boek van Peter Handke dat ik nog niet gelezen had. Niet het recent
verschenen Het tweede zwaard, maar Het uur van het ware gevoel - alleen al om
de titel een boek om tot het laatst te bewaren. Een titel bovendien die een
oeuvre samenvat. Een van zijn omgeving vervreemde man, hevig introvert, wandelt
zich een ongeluk: hier in het centrum van Parijs, later vaak in anonieme
buitenwijken van Parijs, maar ook in Spanje, Oostenrijk, de Balkan. Op een
gegeven moment voltrekt zich het uur van het ware gevoel en gaat de man weer
een verbinding aan met zijn omgeving. (Verbinding, liefde: waar heb ik dat
vaker gehoord.) Het uur van het ware gevoel sluit Handkes eerste periode min of
meer af: veel scherpe, onverwachte observaties in een precieze stijl. In zijn
tweede periode, zijn middenperiode die me het meest aanspreekt, is die stijl
hoogdravend en lyrisch. Zo hoogdravend en lyrisch dat het soms ook weer
humoristisch wordt - iets wat volgens mij niet vaak met Handke in verband wordt
gebracht. Als ik een Jonge Ambitieuze Germanist was, zou ik vast de wereld
veroveren met Handke's humor: een boek van 550 dikbedrukte pagina's. Zet de
leerstoel maar klaar.
Maar dat hoeft gelukkig niet. 33 titels van Handke zijn in
het Nederlands vertaald, zo'n veertig procent van het oeuvre, schat ik. Vóór de
Nobelprijs was alles ruimschoots aanwezig op Boekwinkeltjes, nu is het aanbod
schaarser. Ik heb één onverwachte geestverwant: ook Kader Abdolah leest alles
van Handke. Voor een paar sleutelteksten, Über die Dorfer en Ich bin ein
Bewohner des Elfenbeinturms, zal ik toch echt aan het Duits moeten. Verdammt
doch mal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten